Afspraakjes maken met mij kan op heel veel manieren, je kan me bellen, je kan me online plannen, je kan me mailen, of je komt gewoon langs en vraagt me recht voor zijn raap om een afspraakje. En ik ben ontzettend makkelijk, ik weiger eigenlijk nooit, man of vrouw wil ik ook nooit onderscheidt in maken. Maar dan was jij er nog, jij vrouw met lang blond haar, benen die zich het beste laten beschrijven door Led Zeppelin als een “Stairway to heaven“, staalblauwe ogen… ongepolijst, ongeciviliseerd en gewoon ronduit grof.

Nu snap ik, dat ik als opticien niet een enorme specsappeal heb. Natuurlijk heb ik de brillen om mijn fertiliteit te benadrukken, natuurlijk heb ik een testosteron gevulde baard. Maar ik snap best dat je een opticien niet mee naar huis neemt en voorstelt aan de familie. Opticien heeft tegenwoordig toch een vervelende smaak, immers geen diploma’s nodig. Sterker nog Nederland telt ondertussen 17.000.000 opticiens namelijk, dus ja, het is ontelbaar keer interessanter om bijvoorbeeld een netjes opgeleide stratenlegger mee te nemen naar huis.

Je kwam binnen, en ik begroette je netjes zoals ik altijd doe bij iedereen. Je bleef met je rug naar me toestaan, ik zag je haar losjes hangen halverwege je rug. Je reageerde met, ja ik wil een afspraak, gevolgd door een iets te lange stilte. Omdat ik je niet zag dacht ik dat je misschien een telefoon vast had, en je bezig was een afspraak te plannen met je gesprekspartner aan de telefoon, om je daarna jezelf te verliezen in onze tango van liefde voor brillen en ogen.  Ik kuchte en vroeg nogmaals, welkom, waar kan ik jou mee helpen vandaag… Je draaide om en je staalblauwe ogen doorboorde mijn wezen als een dolksteek. Of ik je niet gehoord had, en dat je een afspraak wil maken voor je lenzen…tss.

Uiteindelijk heb ik een afspraak voor je gemaakt… jij mij compleet negerend. Giebelend met je neukertje om het feit dat je nooit in een winkel zou kunnen werken, compleet niet sexy, beetje jezelf in dienst stellen van de ander, je zou er niet aan moeten denken. Ik persoonlijk geloof dat je vriendje zo’n leven wel ziet zitten, zeker als ik zie hoe gedwee hij jou volgt. Aan de andere kant, stel dat wij er niet zijn….. wie helpt jou dan met je lenzen, wie zorgt er dan voor je ogen?

Persoonlijk gun ik je een acanthamoebe op je oog vanwege een compleet gebrek aan respect voor diegene die ervoor zorgen dat jij met die blauwe kijkers kan blijven kijken. Of als dat net te drastisch is, dan minimaal een stevige keratitis om je karma rekening te vereffenen. Ik had gehoopt op een passionele dans vol liefde voor je mooie ogen, ik kreeg een klompendans op modderveld in the middle of nowhere, alleen, koud en verregend. Ik beschouw mezelf niet als haatdragend of vol wraakgevoelens, maar heel eerlijk ik kijk uit naar onze afspraak volgende week. Iets met respect bijbrengen.