Geef toe, jij hebt ook van die momenten die je hart doen smelten op je werk, onverklaarbare gevoelens van pure liefde voor je vakmanschap. Een moment dat je zou willen vieren met een dansje en een fles Moët & Chandon. Van de week was het weer zover, en nee het weinig te maken met rokjes dagen, mooi weer en prachtige vrouwen in mijn airco gekoelde meetkamer. Ze was echter wel een vrouw, ééntje van 80+, ééntje van een briljante klasse die tegenwoordig eerder zeldzaam te noemen valt.

Ze heeft parelwit haar, een smal gezicht, een karakter om instant verliefd op te worden, en ogen die twinkelen zodra ze brillen ziet. Met de leeftijd in acht genomen, is zij de ultieme fantasie voor elke opticien, ze laat zich niet adviseren, maar adviseert zich zelf. En ondanks mijn natuur van advies geven, kon ik hier alleen maar naar luisteren en genieten.

Vrij recent weduwe geraakt, medicatie die ongetwijfeld een spoor van destructie achter laat in haar persoonlijkheid, er niet meer alleen eropuit mogen. Het is in de eerste instantie voor mij een combinatie die niet aanspreekt en eigenlijk wat alarmbellen doet afgaan, want zou zij op dit moment in haar leven wel een goede meting kunnen afleveren waar ik soep van kan koken? Omdat de meetruimtes toch bezet waren zijn we eerst gaan kijken naar monturen, of nu ja dat was de bedoeling. Voor ik haar überhaupt had neergezet, raasde ze als een witte raaf door mijn collectie heen en stoof direct door naar de wand met Theo. Dat was het moment dat er geen houden meer aan was.

Ze vloog door de monturen heen, ze moest en zou een Theo hebben die perfect zat en haar ogen deden opstralen alsof ze gemaakt waren van diamant. Haar ogen twinkelden toen ze vertelde over dat ze de lijn van Theo altijd gewaardeerd had, ze ontstak in een vurig pleidooi over dat die leuke jongen (Peter) van Theo haar de vorige keer zo enthousiast had verteld over de brillen, en dat ze dat altijd heeft onthouden. Dus nu, nu ja, je snapt het idee.

We vonden de Theo Mille +53 409, een witte vlinder met een gouden accent, een perfecte match voor deze witte raaf. Of eigenlijk vond de bril haar, ze zag haar, plaatste haar op de neus en ze verkocht zichzelf dit montuur. Ze vertelde dat het voor haar ontzettend belangrijk is dat er maar één iemand blij moet worden van de bril en dat ze niet gebaat was bij een bril die haar; streng zou maken, bozig liet kijken, en dat ongeacht wat haar dochter zou vinden (die toevallig naast haar zat) ze deze bril wel ernstig mooi vond. Het deed haar gezicht opleven, het maakte haar make-up overbodig, haar man zou dit fantastisch hebben gevonden…. Ik vroeg mezelf op dit moment af (haar medicatielijstje in mijn achterhoofd), hoe is dit mogelijk? Hoe kan je zo vrolijk in het leven staan? Wat mis ik hier?!

Tijdens het meten, wat wonderwel vlekkeloos ging met een meer dan prima gezichtsvermogen, scheen ze wat licht op mijn onderbewuste vraag… Ze had een paar medicijnen bewust wat minder genomen, want ze werd er niet vrolijker van. En dat past niet bij haar uitgesproken karakter en liefde voor het leven. Sterker nog ze sloot de refractie af met de volgende wijsheid “Voor mij bestaat er geen betere pil, dan een stralende nieuwe bril”, en in al mijn voorgekauwde clichés die ik in mijn arsenaal heb zitten… kon ik hier niks anders dan het mee eens zijn, voor haar is een nieuwe bril het equivalent van een cabriolet voor een man met een midlifecrisis, het zijn haar oesters van Nam Kee, het is haar escape from reality… En wie ben ik, als Queen fan, om haar dit te ontzeggen.

Een witte raaf, een absolute zeldzaamheid om te mogen aanschouwen en te mogen laven in de aanstekelijke enthousiasme voor het leven en prachtige monturen. Ik ben oprecht blij als opticien en als brillen liefhebber dat ik een tot standkoming van een match “made in heaven” heb mogen aanschouwen.

That’s the essence of why #Ilovemyjob so damn much