Handen als kolenscheppen, ouderdomslijnen door het gezicht lopend, een stem die warmer klinkt dan Barry White die in je oor liefkozend je voorschrift staat op te noemen. Wij schrijven 1951, vijftien oktober… de optiekzaak is verlaten, het stortregent, de grammofoonplaat bespeelt een onbekende trompetist die melancholisch het gevoel beschrijft van de optieker in witte jas, en borstelige wenkbrauwen. De femme fatale die gehuld in regenjas en bloedrode peeptoes binnen kwam en de bril op tafel deponeerde met een ongeëvenaarde elegantie. “de bril zit niet lekker Miles, ik ben er klaar mee!”, ze draaide om en in een rookwolk voortkomend uit haar sigarettenhouder verdween ze weer de stromende regen in.. Paraplu, driftig wegtikkend over de stenen van de slecht verlichtte straat.

Miles had een half jaar geleden een cursus gevolgd, succesvol verkopen door optimaal gebruik te maken van je lichaam en bodylanguage. Een cursus waarin hij als gearriveerde grijsaard van vijftigplus, met gele handen van de havana’s, vervelend rokershoestje, whisky buikje en een grumpy karakter het maar moest gaan leren van die gladde jongens van de handel. Strak kapseltje gesneden door de plaatselijke barbier om de hoek, die zijn geld verdiende met het verkopen van het gewraakte sex sells verhaal. Seks had nog nooit wat verkocht, het gaf alleen gratis weg, druipers en dat nieuwe spul ai, ai, ainogwattes dacht Miles. Alsof hij al die fancy trainingen nodig had van al die te gladde jongens. Hij is Miles verdomme, loopt 36 jaar mee in de optiek, begon als klein mannetje af te stoffen bij zijn vader in de zaak en runt hij deze sinds zijn vader 2 jaar geleden is overleden.

Miles had het niet meer. Na 36 jaar ervaring, het was gewoon weg!

Tot Macy kwam, een paar maanden geleden. De verkopen gingen minder, leveranciers kwamen steeds vaker vragen om hun geld, en Miles, Miles had het niet meer. Miles miste zijn mojo, anders kan ik het niet verklaren, een muze heeft ie nooit gehad. Verstokt ongewild vrijgezel, opticien is nu ook niet het beroep waar een vrouw en potentiële schoonouders warm voorlopen. Ze kiezen liever voor de hardwerkende man met vierkante kaak en een lichaam waar ze de was nog op zouden kunnen doen. Dat of de succesvolle belegger, want geld. Het was daarom dat Miles verleidt werd tot het proberen van de training, vanuit zijn rechterooghoek zag hij Macy binnen komen, sigarettenhouder tussen haar lippen geperst, kijkend naar de monturen die gepresenteerd werden op de wand, Miles riep van achter dat hij er aankwam, en dook snel de werkplaats in. Hij keek in de spiegel en spuugde een keer in zijn hand en wreef dit uit tussen beide handen en wreef zijn haar al rechtsvallend over zijn kalende hoofd, ademde een keer flink in en uit en stapte toen vol geveinsde jeugdige bravoure af op Macy.

Het werkte als een trein, hij verkocht haar een belevenis, hij gaf meerdere complimenten over hoe dit montuur goed aansloot bij haar vrouwelijke vormen en dat de kleur rood zo prachtig wist aan te sluiten bij haar gitzwart kapsel vallend tot op haar schouders, strak afgesneden tot op de millimeter nauwkeurig, zoals alleen de beste dameskapper kan. Ze kocht een vlinderend montuur, zoals hij de laatste maanden vaker voorbij zag komen in de Vogue. En eerlijk qua kleur was het montuur perfect, echter had de echte opticien in hem moeten herkennen dat dit montuur serieuze minpunten had, hij was namelijk te groot, te breed, te lang en zat alles behalve goed op de neus van Macy. De echte opticien in Miles had aan de alarmbellen gehangen, maar deze Miles was verloren in het proces. Hij hoopte een muze te maken van Macy, een muze opdat de toekomst voor zijn optiekzaak gered zou zijn. Een reclamecampagne van ongeëvenaarde klasse dat wanneer ze voorbij schrijdt men zich afvraagt waar deze briljante bril vandaan komt.

één cursusje, het was het begin van het einde.

Nu twee maanden later, ligt die rode bril alweer op het doorleefde grijze werkbankje tussen een smeulende havana sigaar en leeg gedronken glas Johnny Walker single malt. De vergeelde gekloofde vingers klemmen zich nogmaals om de veertips om ze voor een laatste maal te verbuigen, de grijze ogen staan waterig en de geest vervuld zich met vragen over hoe het toch mogelijk was dat hij, Miles, zich heeft laten verleiden door de gladde jongens van de handel. Hoe kon hij zijn vak nou zo hebben verloochend, hoe, hoe, hoe! Het regent harder dan Miles hebben kan, de klap donder die volgt verhult hoe een leeg whisky glas kapot valt op de vloer, nog een donderslag verhult de allerlaatste ademteug. Zilte tranen vallen uiteen op de werkbank terwijl Miles ter aarde stort onder het rusteloze gerommel van de lucht buiten.

Sex Sells, seks geeft alleen maar dingen gratis weg. Druipers enzo, en het regende nog net iets harder.

Bedankt voor het lezen van weer een blog, bedankt ook weer voor de trouwe steun :). Mocht je meer van mij willen lezen, controversieel, humoristisch of zoals dit.. leuk wegdromend met jazz van Miles Davis op de achtergrond, volg de community dan zeker ook op facebook, klik hier.

verdiend dit korte verhaal een vervolg? Let me know in the comments!