Wanneer jij niet meer de rots in de branding bent die je ooit was, wat als jij ooit vroeger voor dag en dauw opstond zonder klagen en de dag doorklapte zonder een piep en een zucht. Wat als jij nog niet zo lang geleden met pensioen bent gegaan, en door een ongelukkige samenloop van omstandigheden nu niet veel meer bent dan een afbrokkelende rots in diezelfde niet aflatende branding die je al die jaren wist te trotseren… Die rots die de laatste jaren ten onder gaat aan erosie in een moordend tempo.

Ik doe eigenlijk nooit thuismetingen, vooropgesteld dat ik vind dat het lastig meten is. Ik kick op een gecontroleerde testruimte, voldoende verlichting en beetje degelijke letterkaart. Maar een thuismeting, bewust of onbewust doet mij altijd een beetje herinneren aan mijn eigen sterfelijkheid. Hoe ik het ook wend of keer, een thuismeting vindt 99.9% van de gevallen plaats bij iemand die niet meer de deur uit kan door een aandoening die ervoor zorgt dat langskomen een te grote inspanning is. Persoonlijk zou ik veel liever een keer een refractie willen doen bij Willem en Máxima, lekker op Villa Eikenhorst, koffietje doen en lekkere gevulde koek erbij, feestje hoor!

Thuisvisite, met mijn koffertje en alles… de enige momenten dat ik mezelf een soort dokter vindt.

Maar mijn laatste thuisvisite was er ééntje uit de categorie koude rillingen. De man was een schim van de kerel die hij ooit was. Vroeg opstaan? Geen probleem. De Dom in Utrecht beklimmen op alleen je handen? Geen enkel probleem. De verhalen schetsten een beeld van een man vitaal en sterk, de man die ik echter tegenover mij zag was, een kwetsbare man hangend aan allerlei slangen en apparatuur om hem in leven te houden. Zijn vraag, “meneer de opticien, ik zie zo slecht de laatste tijd, en ik weet dat ik staar heb, maar daar willen ze niks aan doen, maar zou u iets kunnen doen zodat ik de televisie weer wat beter kan zien”. Hoe kon ik het weigeren.

De geïmproviseerde refractie was zonder een state of the art projector en neutraal optotype, maar wel met een beeldscherm van een full HD televisie op ongeveer 2.5 meter en een opgenomen flauwe kerstfilm met een plot die doorzichtiger is dan een versleten onderbroekje van 10 jaar oud. Maar hey, voor het doel waarom ik binnen zat was het meer dan voldoende. Volgens verwachting veranderde het oog wat relatief gezien het beste zag nog wat meer naar de min kant toe. Het slechtste oog, was nou ja…. het slechtste oog. Het leverde een dilemma op, want aan de ene kant had ik een meneer liggen die graag wat meer wou zien van de televisie, het liefst ondertiteling. Ik kwam tot een verbetering van wat meer kleur en contrast op het scherm. Ik heb weinig met slecht nieuws gesprekken, ik wil graag altijd kunnen vertellen dat ik mensen beter kan laten kijken dan ze hiervoor deden, en als dat niet lukt, dat ik iemand kan doorsturen. Bij deze meneer kon ik beide niet overtuigend doen.

Wanneer doorsturen zo zinloos is, omdat je cliënt het naar alle waarschijnlijkheid niet overleefd….. Wat dan?

Doorsturen is zinloos, elke oogarts in de omgeving had al aangegeven dat een staaroperatie, hoe klein het ook lijkt, er voor 99.9% zou zorgen dat dat hij daar niet meer levend uit zou komen. Het was onwerkelijk om te merken hoe relatief “luchtig” er over gedaan werd en al snel de focus verlegd werd naar wat ik wel kon doen. Voor mij was dat ook het moment dat ik moest doorschakelen naar een positievere flow, want als ik dan niet iemand kan geven wat hij zoekt in een bril. Wat kon ik dan wel geven ten opzichte van de huidige situatie?

Aanstaande dinsdag lever ik een bril af voor het kijken naar de televisie, ik heb geen idee of het een bril is voor een half jaar, één jaar of voor vijf jaar. Maar ik weet wel dat de meting die ik deed een beeld opleverde die helderder was dan zijn bestaande bril en dat is voor deze man meer waard dan ik ooit voor mogelijk hield.

Ik heb nog steeds niks met thuismetingen, want het doet mij beseffen hoe fragiel het leven uiteindelijk is. Maar iemand van 15% gezichtsvermogen naar 20% gezichtsvermogen helpen, is iemand beter laten zien en dat is de reden waarom ik dit ooit ben gaan doen. En goed, dan was het dit keer geen Villa Eikenhorst en geen Willem en Máxima….. Maar ik kreeg wel koffie en een koekje.

Bedankt voor weer het lezen van een blog, jullie zijn de beste! Als jullie mee willen werken in het laten groeien van de blog, schroom dan niet en #besociableandshare. Vergeet ook niet de Facebook community te liken 🙂 en dat doe je hier.