Hij was een boer, beetje eigenzinnig. Op de klompen naar de deur, klompen uit en op de geitenwollen sokken naar binnen. Of ie een ogentest kon krijgen, want dat gezeik van de kinderen moest maar klaar zijn, hij kon best kijken. Zo’n dure Hema bril doet het meer dan prima voor het kijken.

De zoon die mee was, verzuchtte een keer, “toe nou pa, doe niet zo moeilijk en laat die meneer even naar je ogen kijken”, het antwoord was vernietigend “weet je wat moeilijk was, de geboorte van Bertha329, ze lag in een driedubbele stuit en ik moest haar halen en ik had mijn rechterarm gebroken, dat was pas moeilijk, dus vertel mij niet dat ik niet zo moeilijk moet doen.” Hij draaide zich om en beende straf door naar mijn refractieruimte.

Eigenwijze mensen, eigenzinnige metingen, altijd hetzelfde liedje.

De refractie liep zoals verwacht, glaasje 1 of 2 maakte allemaal niet uit, of ik het niet sneller kon doen, want hij zag namelijk meer dan prima.. Alles was beter tot het slechter was. Dat ik maar vooral niet moest denken dat hij een bril zou nemen, die Hema lui zijn al zo duur, dat ik vooral niet moest verwachten dat hij dan nu wel even een bril ging nemen. Want de televisie was prima te zien met zijn huidige “leesbril”. De vraag of daar niet ergens een klein lampje is gaan branden, omdat ik niet verwacht dat ie zijn televisie op een veertig centimeter heeft staan. Werd begroet met een lege schaapachtige blik en een opmerking in de trant van, nee natuurlijk niet, ben je nu een opticien of niet dan? Doe eens niet zo achterlijk man, ik verpest mijn ogen toch niet!

Na de meting in een nieuw record te hebben afgerond, omdat ik een bescheiden vermoedde had, dat mijn lichtelijk eigenwijze/eigenzinnige cliënt niet veel meer tijd dan strikt noodzakelijk vrijwillig zou willen doorbrengen. Liep ik met hem mee naar de winkelruimte waar hij de mogelijkheid had om eens flink op afstand te kijken. Ik praatte een beetje over de koetjes en kalfjes van het stadse en vroeg hem of hij het restaurant aan de overkant nu een beetje netjes opgeknapt vond. Het was redelijk naar zijn mening, vooral het stucwerk zag er keurig uit. Dit antwoord verwachtende bleef ik mijn blik strak op zijn zoon houden, hij keek zijn vader aan en wou wat zeggen. Ik plaatste mijn vinger op mijn lippen en sommeerde stilte.

Ik gaf hem de pasbril, sterkte aan beide kanten een kleine +3.00 met een klein cilindertje. de pasbril ging op, en de ademsappel in de keel ging één keer, twee keer op en neer…. zijn hoofd draaide naar mij en hij zette de bril af, kneep een paar keer met zijn ogen, en zette hem toen weer op. Het hoofd ging terug naar het restaurant, om daarna weer terug naar mij te kijken. “Het is geen stucwerk, het zijn bakstenen” bromde hij enigszins verbijsterd. Dat was het punt dat alle verzet gebroken, de capitulatie van mijn eigenwijze cliënt.

Verzet gebroken, en spontaan is het verkopen niet meer zo “lastig”.

Hij verliet de winkel een klein half uurtje later dan hij had verwacht met een nieuwe bril voor het afstand kijken en één voor het lezen. Hij beende naar de deur met de belofte dat de brillen over een weekje klaar liggen. Zijn zoon bleef nog even staan, “dank je, we kunnen hem nu volgende week de echo’s laten zien, en dan ziet hij ook echt wie er op staat“ Een glimlach kon ik niet onderdrukken en ik wenste ze veel plezier met alles wat er te komen gaat.

Ogen meten, verrassend bevredigend!

Be sociable and share :), vergeet ook niet de community te liken en dat doe je hier #delenisgratis, #opticienmetbaard