Het gros van de mensen in mijn refractiestoel, zijn bang, bang voor vier woorden “U heeft leessterkte nodig”. Men ziet het over het algemeen meer zitten om een wortelkanaal behandeling te doen zonder verdoving, dan toegeven aan een leessterkte. Het betekend dat we oud worden en als er één ding is wat we niet willen worden…. Oud, niet lelijk tenminste. Oud worden zoals George Clooney of Meryl Streep, geen probleem.. Maar oud zoals de wicked witch of the east. Nee dank je! En een leessterkte, ergens is dat nog steeds voor heel veel mensen het begin van je mid-life crisis naar het oosten.

En met al die jaren optiekervaring onder (en er af en toe net boven uitstekend) de riem heb ik altijd wel een pasklaar antwoord. Want we kunnen lenzen met een leesdeel toepassen. Anderzijds tegenwoordig is een hippe bril minstens net zo leuk en belangrijk daarin, ik kan je beloven dat je met zo’n hippe multifocale bril niet lijkt op je oma of opa. Daarnaast wijs ik ze er altijd op, dat je ook met een stukje leessterkte nog best los kan gaan op pinkpop, de zwarte cross, of welk festival dan ook. Daarnaast lukt motorrijden eigenlijk ook altijd nog wel, en een bril met een stukje leessterkte is geen reden om niet die dikke Porsche te kopen. Na een geruststellend slecht nieuws gesprek, kopen de meeste mensen toch de kijkoplossing op maat, en berusten in het feit dat ze succesvol ouder zijn geworden.

We willen niet ouder worden, maar wat als dat niet een vanzelfsprekendheid is.

Maar stel nou, dat oud worden niet eens zo’n vanzelfsprekendheid is. Dan krijg je een Feel good refractie waarop ze in Hollywood alleen maar jaloers mogen zijn. Ze was begin dertig toen er bericht kwam dat ze er fysiek slecht aan toe was, ze moest rekenschap houden dat de levensverwachting bij 35 eigenlijk wel ophield. Een behandelmethode was beschikbaar maar de kans op herstel was niet zo groot, en waar het bijzonder aantrekkelijk klinkt om dan maar het beste te halen uit de tijd die je hebt. Koos zij voor het tegenovergestelde, een behandeltraject met bestemming onbekend. Dapper, stom, maar dapper op dat moment.

Vandaag zat ze in mijn refractiestoel, vijfenveertig jaar oud en in het bezit van leesklachten. Een refractie later en een “slecht nieuws” gesprek verder, had ik een dame tegenover mij zitten die zo blij als een kind was met het nieuws dat ze oud was geworden. Een ondersteuning voor het lezen. Het was alsof ik Gaston Starreveld was geworden die een enveloppe met goed nieuw overhandigde. Vergeet de miljoenen, vergeet de dikke bee-em-wee voor de deur, een additie van +1.00 kan je krijgen.

Want “slecht nieuws” vier je met een hippe bril!

De nieuw verworven eigenschap van presbyopie moest worden gevierd met een hip nieuw montuur geschikt voor het lezen, en vooruit dan ook nog voor het afstand kijken. Een refractie die eigenlijk eindigde zoals elke refractie hoort te eindigen met het vieren van een klein feestje omdat je een nieuwe bril nodig hebt, en dan nog ééntje met leessterkte ook nog!

Zonder enige terughoudendheid naar ouderdom, dat maakt van haar niet iemand die lijkt op de wicked witch of the east, maar zoveel mooier dan Meryl Streep op haar goede dagen.

#besociableandshare, en als je toch tot hier kwam, zou je dan ook de community willen liken. Dat vindt ik dan persoonlijk weer heel tof en dat kan hier