Stel: je werkt als marketing medewerker voor een optiek bedrijf, en in een alles mag en niks moet brainstormsessie voor nieuwe visuals wordt een opmerking gemaakt die in het huidige tijdsbeeld eigenlijk niet meer zou moeten mogen. Moet je er dan iets van zeggen of juist niet?

“Seks Sells”

De medewerker in kwestie koos voor het laatste, niet uit schaamte, niet uit angst, maar omdat het grotere doel belangrijker was dan de opmerkingen tijdens een open brainstormsessie. Toch irriteerde het in het diepste van het gevoel, en zo kwam het bij mij terecht.Persoonlijk vind en vond ik dat ik de laatste zou moeten zijn bij wie deze irritatie neergelegd had moeten worden. Immers ik ben diegene die het principe van seks sells als geen ander een warm hart toedraagt. Maar toen ik deze irritatie voor de zomer periode in een gesprek voorgeschoteld kreeg, begon er iets te groeien, een afkeer voor het gemak waarmee het gezegd werd. Niet voor de boodschap ansich, immers seks does sell. Beste voorbeeld? Men neme éénmaal het zwakkere geslacht en laat hem een zonnebril kopen. We laten hem twee modellen adviseren door een voor hem aantrekkelijke vrouwelijke opticien van zijn leeftijd en we laten hem twee modellen adviseren door, doe eens gek, mij. De kans is statistisch gezien aanzienlijk groter dat hij kiest voor de zonnebril geadviseerd door mijn vrouwelijke collega, omdat het zwakkere geslacht in dit geval waarschijnlijk eerder denkt met zijn voortplantingsorganen, dan met die grijze massa in zijn hoofd.

Wanneer je als midlife crisis approved selfmade man, je brainstormsessie laat leiden door je lul.

Dus ja, ik snap het…. maar ik snap niet hoe gemakkelijk de volgende opmerking gemaakt kon worden. Zelfs bij een “ouwe jongens krentebrood” brainstormsessie zonder gevolgen. Toen het team samengesteld moest worden verantwoordelijk voor de visuals, waren er natuurlijk wel een paar goede kerels nodig voor het zware werk. Het preppen, de foto’s, de bewegende beelden en het script. Je weet wel, mannenwerk. Maar om het te verkopen had je wel iemand nodig die kan verkopen. Het liefst wou hij hiervoor “een jong blond meisje van net 18 gebruiken, ééntje die eruit ziet alsof je der altijd en overal wel kan doen”. Iets anders werkt eigenlijk ook niet.

Seks sells, maar had het zo bot gesteld moeten worden? Het antwoord is pijnlijk eenvoudig, nee! Natuurlijk niet, en zeker niet als de opmerking een aantal keer herhaald wordt in een meeting van ongeveer een uurtje. Daarmee ging de opmerking van een incident naar een bewust geplaatste opmerking, iets wat de likeability van de opmerkingplaatser niet deed toenemen. Het gemak dat iemands dochter, zus en of geliefde door een opmerking, zo ontzettend snel werd geobjectificeerd tot iets dat het daglicht niet kan verdragen, het voedde alleen de hoop dat de beste man niet zelf een dochter zou hebben.

Ergens hoop je altijd dat, dat iemand helder genoeg was om in te grijpen. 

Tot op heden weet ik niet of “dat meisje” de brainstormfase heeft overleefd, indien wel, dan hoop ik met heel mijn hart dat ze onwetend is. Maar meer nog dan dat hoop ik dat iemand de durf heeft gehad dat idee op de tekentafel af te schieten…. inclusief de ballen van de opmerkingplaatser, iets met collateral damage om maar zo te zeggen.

Ja, seks sells, wij zijn nu éénmaal visueel ingestelde wezens. Het verklaart het succes van dating apps zoals Tinder etc. Het verklaart waarom jonge blonde vrouwen uitwasbaar incontinentieverband verkopen op Tell-Sell (ik bedoel in all fairness, liever dat, dan oud-tante Bertha die iedereen structureel met Herman aanspreekt en natte slobberzoenen geeft want ze heeft haar kunstgebit per ongeluk door het toilet gespoeld…… toch). Maar laat ik hoop houden dat skills doorslaggevender zijn dan de uiteindelijke looks.

Tolerantie kent ook grenzen, waar liggen die van ons?

Maar, wie je ook bent, waar je ook werkt, niemand is het waard om geobjectificeerd te worden door een projectleider, werkgever, mentor, vertrouwenspersoon, levenspartner met een te grote mond en een nog groter ego. Voor ons als optiekers, stop het en bespreek het wanneer je het tegenkomt. Het tolereren van dit gedrag om bijvoorbeeld een project te laten slagen… it ain’t worth it.

Potentieel 1 van de moeilijkste die ik in tijden heb geschreven. Dit broeit sinds het voorjaar en ergens kan je er nooit de juiste woorden voor vinden. Zeker omdat je het als man nooit goed doet hierin,. Daarbij het besef dat ik maar één kant van het verhaal ken en heb kunnen aanhoren heeft het niet makkelijker gemaakt. Maar omdat ik blog uit liefde voor de optiek, kon ik dit niet laten gaan. Daarmee hier dus ook mijn mening en persoonlijke reflectie..

Vind ik dat deze medewerker er iets van had moeten zeggen? Ja, alhoewel ik snap dat bij een groot winkel bedrijf de commerciële belangen voor gaan, zelfs voor persoonlijke sentimenten. Het beste wat deze medewerker gedaan heeft is zichzelf terugtrekken uit dit project. Het een na beste wat gedaan is, de irritatie uiten… was ik de beste optie? Geen idee, ik weet wel dat ik een medium heb om dit soort gedoe openbaar te maken zonder met vingers te wijzen. Mijn blogs zijn er om te prikkelen, discussies op te werpen, opinies te maken, meningen te ontlokken, gal te spuwen en te inspireren. Deze blog is anders, deze is er voor de awareness, het gebeurd en het gebeurd te gemakkelijk. Een beter optiek begint door goed naar ons zelf te kijken #makeithappen.

#besociableandshare, en als jullie het dan toch helemaal tot hier hebben getrokken… Zouden jullie dan ook zo lief willen zijn om mijn community te liken en dat kan hier