Wat is het toch met de Nederlandse afding mentaliteit? Wij lijken op alles te moeten willen afdingen, of het nu gaat om kleding, een fiets, een kilo kaas, een SOA-test of brillenglazen. Als het geld kost is het te duur en moet er worden afgedongen door Truus en Henk van Afdingestein.

Nu de coronamaatregelen verder opgerekt worden komen steeds meer mensen de winkels weer bezoeken, en vanuit het standpunt van de gemiddelde ondernemer is dat heerlijk nieuws. Maar heel misschien hadden sommige mensen beter eerst op vakantie kunnen gaan naar “afdingzekere” bestemming (denk hierbij aan Turkije, Tunesië, Egypte, Cuba, Brazilië; bron https://travelclown.nl/blogs/reistips/afdingen-voor-dummies). Maar afgelopen periode liep ik tegen een Truus en Henk aan die besloten eerst te gaan voor een nieuwe bril, of nou ja eigenlijk alleen maar nieuwe glazen. En zoals alles kost alles geld, en alles wat geld kost was volgens deze mensen té duur.

Nu is té duur voor mij altijd gedefinieerd door het feit dat er te hoge verwachtingen zitten aan het product die niet ingelost kunnen worden. Stel je koopt een stel glazen en je verwacht dat je glazen X-ray visie geven en je betaalt er… ongeveer €1000,- voor, dan zijn de glazen té duur. Stel dat je voor €100,- glazen koopt en verwacht alles positief in te zien, dan kan je beter geld in een psycholoog storten want dan zijn die glazen té duur. Maar wanneer je voor €700,- glazen koopt en je verwacht op een rustige manier te kunnen lezen en te kunnen kijken op afstand, dan koop je, mits goed voorgelicht een goed product die zijn geld waard is.

Mijn Truus en Henk van Afdingestein zagen dat niet zo, de €700,- voor een set glazen, wat dan kon wel rustig naar de €600,- toe om het aantrekkelijk te maken om hun klandizie te verdienen. Echter heb je op dat moment in mij dan een verkeerde verkoper getroffen, immers ik verkoop geen shirtjes van Liobel Missi, of Christine Goanaldo. Of van mij part elektronica van I-Fony of SumSang. Toen de opmerking dus ook kwam om de prijs te verlagen heb ik een iets te lange ongemakkelijke stilte laten vallen, ik zag de hoop in hun ogen toenemen, samengeperste lippen zien opkrullen. Ik liet mijn tong ongemakkelijk over mijn lippen glijden en ik boog voorover over de tafel en ik bood fluisterend aan om ze 10% korting te geven. Mijn klanten veerden gelukzalig op en vroegen dan om wat de totale prijs zou worden. Ik rekende het volgende voorbeeld voor: €700 + `10% provisie = €770 – 10% klanten korting = €693 + €40,- optiek kosten = €733,-. Mijn klanten werden vreemd genoeg spontaan minder blij. Ik legde ze uit dat voor de vaste prijs van €700,- normaal gesproken geen provisie zit, en onze service (oogmeting, afstellen-bijstellen, koker en onderhoud set) gewoon gratis is. Maar dat als de prijs naar echt naar beneden moet dat dat ergens gecompenseerd moet worden, dus dan kan ik beter een provisie instellen en kosten rekenen voor alles wat valt onder optiek gerelateerde kosten.

De hoop vervloog uit de ogen, de gezichtsuitdrukkingen verstarde, en ik begon mijn werkplek op te ruimen met het idee dat ik een verkoop had verloren. Een venijnige “dan maak je maar minder winst, jullie hebben het goed genoeg” vloog nog over de tafel, en ik klapte de computer dicht. Hier had ik geen zin in. Ik was halverwege het een fijne week toewensen en ze bedanken voor het geduld wat ze hadden opgebracht, toen Truus naar Henk toedraaide en zei “doe niet zo lastig, je hebt nieuwe glazen nodig, bestel ze nu maar, we gaan toch niet naar Turkije dit jaar”.